Este artigo debería titularse Planto polos bancos de antes, porque iso é en realidade: a manifestación da miña nostalxia por aquelas entidades nas que había persoas de carne e óso que te atendían con cortesía e mesmo con afecto. Coñecíalos a todos e todos te coñecían, desde o caixeiro ata a directora, que con frecuencia abandonaba o seu despacho para saudar os clientes. Interesábanse pola miña saúde e pola dos meus familiares e eu tamén pola deles, sabía que o caixeiro estaba desgustado porque unha filla casou e foise co seu marido a Estados Unidos, e eles preguntábanme por un dos meus netos, ao que eu lle regalei accións do banco e que entraba alí como perico pola súa casa. Dixéranlle que lle pertencía unha parte de banco e el tomoullo ao pé da letra.
Agora ir ao banco converteuse nunha tarefa de alto risco, non recomendable para persoas de idade, sobre todo mulleres. No meu barrio atracaron a unha cando foi sacar diñeiro. Tomou todas as precaucións que lle recomendaban, non utilizou o caixeiro da rúa, senón o do interior do banco, e pechou co pasador, para maior seguridade. Terminada a operación, gardou o seu diñeiro e dispúxose a saír. Na porta esperaba un home que, en lugar de apartarse, empuxouna ao interior e obrigouna a sacar máis diñeiro. Cos nervios, ela aparvouse, fíxoo mal e a tarxeta bloqueouse. O home entón golpeouna, chamoulle vella estúpida e foise cun cómplice que o esperaba cunha moto en marcha.
Os bancos non se preocupan da seguridade dos seus clientes. Parece que nos fixesen un favor por utilizar os nosos aforros para enriquecerse. En fin, así é a vida. Como sempre, cóntollo por se fose de utilidade.