Nin por un momento dubidei sobre a permanencia do presidente na Moncloa. Non ten mérito dicilo a touro pasado, pero quen me coñece sabe que esa foi a miña opinión desde o primeiro momento. E creo que moita xente compartiu esa seguridade, porque no tempo que leva Sánchez no poder demostrou sobradamente que de aí nunca se irá voluntariamente.
O misterioso para min está en saber cal é a finalidade do circo mediático que organizou cos seus cinco días de reflexión. Crear a imaxe dun líder disposto a sacrificarse para salvar ao país de terribles inimigos? Iso parece deducirse das palabras coas que anunciou que quedaba. Deulle vinte voltas ata que ao fin soltou a boa nova: non se ía e sentíase máis forte ca nunca. A partir dese momento, a televisión pública repetiu unha e outra vez testemuños de políticos afíns ao PSOE e dos seus votantes: persoas que choran de emoción e de alegría —din— ao coñecer a decisión do seu presidente de seguir sufrindo polo seu país. O seu líder é agora máis forte que antes pero tamén máis humano —din—. Viuse canto ama á súa esposa , estaba disposto a deixar a presidencia para evitar que ela sufrise —din—; un amor así poucas veces se ve, é como o de Eduardo VIII, que deixou un trono para casar cunha americana divorciada. Eduardo pasou a ser duque de Windsor, mentres que Sánchez non ten un título para consolarse pola perda, pero aínda así está disposto a continuar a súa dura tarefa e a seguir sacrificándose —din—, e, a partir de agora e baixo o seu mando, España, Europa e o mundo enteiro —din— será un mundo mellor.