Hai relatos, ou poemas, que traspasan o tempo. Transmítense de xeración en xeración, moitos deles nas escolas. A verdade é que non sei se agora se estuda, pero un dos sonetos máis famosos durante séculos é o que Quevedo lle dedicou a un nariz. Ademais da sátira, atraía porque todo apunta a que llo dedicaba a un dos seus grandes rivais, Góngora. Ata as rivalidades tiñan elegancia no século XVII. Hoxe mandaríanse a paseo por WhatsApp. A versión moderna do devandito soneto dedicado a un nariz comezaría algo así: «Érase calquera a un móbil pegado, érase unha dependencia suprema, a calquera hora, calquera tema, sen importar ser sempre rastrexado».
É que, digamos como o digamos, o certo é que vivimos baixo a autoridade dun trebello telefónico. Cada vez levamos máis información nel (tarxetas bancarias, certificados dixitais...) e o utilizamos para traballar, gardar as lembranzas, ocio, evadir a morriña... E logo de tantas horas investidas nel, non aprendemos o que deberiamos. A batería do teléfono ten unha duración finita. Cando se vai acabar, avisa para cargalo de novo. O noso corpo tamén alerta do esgotamento, físico e mental. Mais non adoitamos facerlle moito caso. Estiramos e estiramos as enerxías sen atender os límites ata queimarnos. E logo, é difícil recuperar.
Por que nos custa parar? Por que nos cargamos de interminables debes? Por que mirar as nubes e sentir o aire é cargo de conciencia? Onde quedou a poesía? Supoño que perdida por non ter tempo a contar sílabas nos versos.