O Pacheco era o parvo da aldea que, na verdade, era o máis esperto do lugar. Magrelo, feo a rabiar, cuns ollos saltóns que viraban bruscamente, pantalóns enormes agarrados á cintura por un cinto, lémbroo sempre en misa acompañado da súa irmá, unha muller avinagrada e seca de carnes, volvéndose disimuladamente cara a atrás para ollar. Non ía a misa por devoción, senón para mirar as pernas das mulleres. Ben, das mulleres e dos homes, porque en realidade non facía noxos a nada. Había un veraneante da Coruña que ía a misa de doce por quen sentía especial predilección (ou eu diría que perversión) porque tiña as pernas brancas e bulbosas. Arrebolado, morado de desexo, o Pacheco dáballe unha cotenada á súa irmá e sinalándoo, rumoreaba:
—Ohhhh, que pernas ten aquel!
E antes de entrar, no adro, se había un pouco de rebumbio, fincábase de xeonllos e, coa desculpa de que perdera unha moeda, ía apalpando as coxas das mulleres. «Pobre de ti, Antonio, como toques as pernas ás mulleres...», advertíalle a súa irmá cando subían polo camiño, antes de chegaren.
A miña avoa tiña moita paciencia con el. Arrastrando os pés e agarrándose o cinto, chegaba até a casa de Castiñeiras e enfiaba até o fondo da cociña, onde, con grande oposición por parte da Adelaida, a cociñeira, recibía bocadillos ou diñeiro.
—Antonio —dicíalle— vas para o Porto?
—Vou.
E entón mandáballe algún recado.
—Pódesme traer o pan e o azucre?
—E logo... por que non hei de traelo?
E estendía o brazo coa palma aberta para que a miña avoa lle puxese os cartos na man. Ás dúas horas (ou cando lle petaba, pois había días que ficaba pasmado por aí, a fitar para as pernas dos veraneantes de Ribeira), volvía coas mercadorías mais nunca co troco do diñeiro.
—E a volta, Antonio?
Encollíase de ombreiros.
—A conta.