Alguén escoita death metal no meu edificio. Con frecuencia, a última hora da tarde, comparte cinco minutos de distorsión cos veciños polo patio de luces. Comprimidos onde se suceden as correspondentes voces guturais e os riffs frenéticos. Ocorre sempre así: o día esmorece e comprobo como un individuo sen rostro libera todo ese arsenal nun intervalo medido de tempo, xusto antes de que a calma volva reinar no corazón do inmoble. Teño varias teorías ao respecto. A primeira, que chega do traballo e busca relaxarse dunha longa xornada laboral con eses lategazos. A segunda, que se motiva coas detonacións metaleiras para culminar algún exercicio físico moi esixente. E a terceira, máis inquietante, que as súas estrondosas ofensivas serven para agochar os ruídos dunha actividade ilícita. Non me importa. Únome con ansia de advenedizo a eses cinco minutos de furia. Abro a fiestra, aprópiome dos aires prometedores da tardiña tendendo a roupa e alguén que non coñezo completa a estampa cos seus fungueirazos de colérico metalhead. Veño de rematar Ripley. Prodixio interpretativo de Andrew Scott, narración hipnótica de Steven Zaillian, branco e negro portentoso de Robert Elswit. Debe ser por iso que estou en pleno combate co meu veciño, a cuxas músicas categóricas respondo estes días coa voz de Mina en Il cielo in una stanza. O contraste resulta evidente. O patio de luces énchese cun boureo metaleiro de sete estalos e, a continuación, o señor do segundo contraataca coas sensualidades dunha serie de Netflix: «Questa stanza non ha più pareti / ma alberi, alberi infiniti». Dígolle así ao meu rival sonoro que o cuarto onde traballo non ten paredes, senón árbores infinitas. E que non se me quita da cabeza o momento en que a Tom Ripley se lle humedecen os ollos mentres escoita a canción de Gino Paoli, quizais porque sendo un tipo moi perverso non consegue dominar unha emoción que o invade pola vía da beleza. Estou desexando que o meu veciño reaccione nalgún momento a Il cielo in una stanza, pero teño a sensación de que non se atreve. As voluptuosidades italianas, capaces de render a Ripley, gañáronlle a partida ao death metal. O patio de luces segue en silencio. O único que escoito, se abro a fiestra para recoller a roupa, é a risa cómplice dunha señora que me declara vencedor da guerra. Bebía moito. Amaba os gatos. Escribía novelas. Chamábase Patricia Highsmith.